IS IAD na gníomhartha beaga éiceolaíochta is tábhachtaí in amanna. Is beag uilig is féidir liom a dhéanamh faoi scrios choillte na hAmasóine ach seachnaím an scrios i mo ghairdín beag féin oiread agus is féidir liom.
Ag lomadh an fhéir an tseachtain seo caite a bhí mé faoin ghréin – an cuimhin leat an ghrian? – agus chonaic mé beach bheag ag diúl na mbláthanna fiáine i lár an ghairdín.
(Deirim “gairdín” ach iargharraí prátaí atá ann agus is mór is maith leis an ghairdín sin a chur i gcuimhne dom leis na bláthanna fiáine.)
Stad mé den lomadh nó níor mhaith liom bás na beiche a thabhairt; tá siad i mbaol cheana féin, na créatúir bheaga, agus níor mhian liom cur lena ndroch-chás.
Mhoilligh mé i ndúil is go mbogfadh an bheach bheag ar aghaidh, go gcuirfeadh tormán an innill eagla uirthi agus go mbeinn in ann lomadh liom.
Ach lá deifre ní raibh uirthi; bhí na bláthanna fiáine rómhilis.
Samhlaíodh dom go raibh an bheach bheag ar nós agóideora a luigh os comhair ollscartaire. Ar cheap sí gur san Amasóin a bhí sí agus nach raibh ionam ach fathach aineolach?
Ní raibh sí le bogadh; ise a bhí ag adhradh an dúlra; mise a bhí freagrach as an scrios. Mhúch mé an lomaire faiche seal tamaill agus choinnigh cuideachta leis an bheach go dtí gur shocraigh sí go raibh a sáith aici agus d’imigh ar eiteoga éadroma.
